Mijn proces als mama van een zoon met een labeltje 

Wij liepen en lopen nog steeds een proces met onze zoon die de diagnose kreeg van ASS.

De kleuterperiode vonden wij zeer heftig. Hij was ook al een zeer gefrustreerde peuter geweest, waarbij het stappen en praten pas veel later tot ontwikkeling kwam. We voelden heel hard dat hij alles wou doen wat zijn zus kon, maar het liep niet zo vlot en dat maakte hem gefrustreerd. Naar de kleuterschool gaan was voor hem enerzijds een echte verademing want hij leert enorm graag bij. Hij is zeer hongerig naar het leven. Anderzijds kwam hij in een drukte terecht  en op een kleine speelplaats (door werken aan de kleuterschool). Hij had nog niet de mogelijkheden om hier mee om te gaan. Vaak kwam hij na school ‘druk’ en wenend thuis, soms met boodschappen van de juf dat hij kindjes pijn deed. Als mama voelde ik dat er ‘iets gaande was’. Het was soms ook pijnlijk om te zien dat andere kinderen van vrienden geen last hadden, en den onze wel 😉 Op familiefeestjes kregen we soms commentaar terwijl ik als mama echt voelde ‘hij doet dat niet expres’. ‘Hij ziet het gewoon anders’. Dat moment werkte ik al jaren in de sociale sector bij volwassen mensen met ASS, maar als mama voelt dit veel anders. Ik herinner me nog een zomervakantie, waarbij ik mij ‘op’ voelde door hem zoveel op te vangen en brandjes te blussen. Op een bepaald moment sprak een vriendin me aan. Haar oudere zoon had al de diagnose van ASS en ze hadden thuisbegeleiding gekregen. Ze vroeg heel geïnteresseerd en oprecht: “Ann, ik zie bij T. ook ASS. Hoe gaat het?” En dat moment voelde achteraf als een doorbraak. Een week later zaten we weer met onze handen in het haar en heb ik door dat gesprek mijn moed bijeen gepakt en een emotionele mail gestuurd naar het COS, met de vraag of ons verhaal vraagt om een testing. Ik ben haar er nog altijd dankbaar om. En zo is de bal gaan rollen. We konden er snel terecht en op de eerste dag van de lockdown kregen we de diagnose van ASS. “We benoemen het nu als een spectrum, maar eigenlijk zien het aspergersyndroom”, zeiden ze.

Et voila, het volgende proces kon starten:

Het aanvaarden van de diagnose. Het is geen eindpunt, maar echt een nieuw startpunt. Eerst gaf het wat opluchting en heel veel erkenning in mijn eigen gevoel, mijn intuïtie als mama. Ik had nooit een gevoel gehad dat ik faalde als mama, maar ik kan me helemaal inbeelden dat je dat wel zou kunnen voelen. Soms kon ik het ook in twijfel trekken, want T. is heel empatisch, hij liet merken dat hij mij heel erg aanvoelt.  Ik zei vaak tegen mezelf: “Ja, Ann, je hebt e specialleke in huis,” met af en toe een nodige puf erbij… 😉  De diagnose gaf ons wel erkenning en ook taal om onze omgeving te laten zien dat er iets schuilt achter zijn gedrag. Het gaf ons een richting, maar een handleiding? Nee! Een diagnose geeft geen handleiding, zeker ASS niet, en de échtheid en uniekheid van elk kind vraagt om ‘maatwerk’.

Na de opluchting, kwamen er andere gevoelens en gedachten zoals: “Waarom hebben wij, onze samenleving, onze scholen eigenlijk een diagnose nodig? Waarom zijn die labels er?”… Ik kreeg een haat-liefde verhouding met de diagnose. Ook part off the proces 🙂  In het begin zeiden we tegen onze dochter  vaak: “T. zijn hoofdje werkt anders.”  Maar na verloop van tijd, klopte zelfs dat niet meer in ons proces. Ieder zijn hersenen werken iets anders. Balansen van allerlei stoffen (bv hormonen) en processen kunnen niet zomaar identiek zijn.

Ondertussen zijn we de kleuterfase gepasseerd, is T. heel blij met het leren op school, hij een gestructureerde hobby ,nl volleybal, zijn sociale bijeenkomsten zijn uitdaging en hebben we samen manieren gevonden om met zijn boosheid en zijn eigen ‘trekjes’ om te gaan. En die manieren vonden we niet meteen in de handleiding van ASS. Nee, die vonden we in onze eigen wortels, onze intuïtie, in het uitproberen en falen, in de verbinding met hem:  “Wat heeft hij nodig om zich goed te voelen?” en eigenlijk is dat toch een vraag dat elke ouder zich afvraagt voor zijn kind, toch?

En waar zit ik nu in het proces? Wel, ik zie het mooie en de kracht ervan in. Hélemaal… in zijn proces, ons proces als ouders en als proces voor iedereen. Voor mij en mijn man voelt het niet meer zo zwaar aan, waardoor het voor ons makkelijk is om erover te praten. Wij zien geen reden om het te verzwijgen nu. Ik voel me zelfs heel erg aangetrokken door al ‘deze kinderen’. Ik hoor veel kinderen rondom mij, op school, in de begeleidingen, bij vrienden,… waarbij ze denken aan een diagnose of al eentje hebben. Mijn moeder kan soms zeggen: “Hoe kan dat toch, alle kinderen hebben precies wel iets?” Die opmerking stoort mij, maar je kan er niet omheen. Er is iets gaande en voor mij voelt het als een shift in de generaties. De kinderen van nu (nu, in als enkele jaren)  hebben iets anders nodig want ze zijn er met een reeks eigenschappen die ze vaak gemeen hebben: Een grotere sensitiviteit, empatisch vermogen en  heldervoelendheid waarmee ze nog dienen leren om te gaan. Ze leven sterk vanuit hun intuïtie en zijn sterk verbonden met hun eigen wijsheid, wat wij soms benoemen als ‘strong willed-children’. Ze hebben meer spiegelneuronen waardoor ze één worden met de ander en de ander spiegelen in hun gedrag. Ze pikken de energie van anderen dus op en dit vinden ze niet makkelijk om mee om te gaan. Ze worden wel eens nieuwetijdskinderen, indigo- en regenboogkinderen genoemd. En ik kijk graag op deze manier naar mijn beide kinderen. Naar mijn gevoel klopt dit. Sinds we samen meer deze bril opzetten, en op die manier erop inspelen, loopt het vlotter. Evident is het niet in een maatschappij waar presteren toch wel op de voorgrond staat en dat zal nu juist onze uitdaging zijn: De ouders van nu die deze eigenschappen van hun kind omarmen en kleine en grote aanpassingen durven maken voor het welzijn van hun kind, en minder voor de maatschappij. 

Dus, lieve ouders,

als je voelt dat er ‘iets gaande is’ met je kind, schaam je dan niet om op onderzoek te gaan en hier hulp in te vragen. Wees je wel bewust dat een diagnose een nieuw startpunt is, maar wel eentje zonder handleiding en dat kan heel uitdagend zijn in de dag van vandaag. Maar die handleiding zit in jouw en je kind! Ja, in jouw als ouder, in jouw wortels en in je verbinding met je kind. En vind je dat zelf een moeilijke? Zie het dan alsjeblieft niet als een probleem, maar als een uitdaging waarbij je hulp kan vragen.

Je bent altijd welkom!

Wil je graag eens aan afstemgesprek? Dan mag je me een mailtjes sturen en luister ik graag naar jullie verhaal.